Szlak drewnianego budownictwa sakralnego wzdłuż Maskalisu

Oznakowanie: biało-zielone

Początek trasy i koniec trasy: kościół pw. św. Leonarda w Busku-Zdroju / kaplica zdrojowa pw. św. Anny

Cmentarz z kościołem pw. św. Leonarda znajduje się przy skrzyżowaniu ulic Bohaterów Warszawy z Młyńską. Wznosi się na jednym ze wzgórz Garbu Pińczowskiego.

Po zwiedzeniu kościoła i cmentarza zaczynamy nasz spacer przy metalowej bramce cmentarza (0,0 km). Skręcamy w lewo i dalej w dół na południowy zachód, wąską uliczką Siesławską. Przechodzimy przez skrzyżowanie z ulicą Jasną. Po prawej domki jednorodzinne na os. Promyk. Kończąca się nawierzchnia asfaltowa nie wyznacza zakończenia ulicy Siesławskiej, dalej wiedzie ona jako szutrowa droga do miejscowości Siesławice. Przechodzimy wzdłuż ogrodzenia szpitala rejonowego. Następnie mijamy skrzyżowanie z ulicą Sady. Przed skrzyżowaniem ulic Siesławskiej z Witosa znajduje się, po prawej stronie, nieeksploatowane źródło wody leczniczej „Piotr”. Schodząc z ulicy Siesławskiej, skręcamy w lewo, wchodząc na chodnik przy ulicy Witosa. Przed rondem Żołnierzy Niezłomnych, na przejściu dla pieszych przekraczamy ulicę i idziemy wzdłuż ulicy Waryńskiego, w kierunku byłego dworca PKP. Na rozwidleniu dróg skręcamy w lewo, na skrzyżowaniu z ulicą Wrzosową. Mijamy XIX-wieczny kamienny krzyż postawiony nad potokiem. Na wysokim postumencie jest wyryty napis: Bogu – Fundatorowi – Włościanie Wsi Siesławice – 1881.

W oddali po prawej widzimy semafory i nieczynną stację PKP. Kolej, łączącą Busko z Kielcami, oddano do użytku w 1952 r. z myślą, że przedłuży się ją do Żabna w Tarnowskiem. Połączenie kolejowe istniało do początku XXI w. Pozostałością po tej inwestycji jest kilkudziesięciometrowy nasyp kolejowy, który ślepo kończy się na ulicy Witosa.

Warto w tym miejscu nadmienić, że z Buskiem związana jest znana postać pioniera polskiego kolejnictwa, projektanta i budowniczego Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej Stanisława Wysockiego.

Uwaga! Nasz szlak skręca w lewo, na południe. Idziemy przez Siesławice, starą, XV-wieczną wieś. Mijamy staw krasowy i wkraczamy do centrum wsi. Towarzyszy nam przepływający przez wieś maleńki potoczek, który niknie na południowym krańcu miejscowości, u stóp ścianki gipsowej.

W centrum wsi stoi wyniosła figura św. Floriana – patrona strażaków.

Droga lekko skręca w prawo. Początkowo prowadzi nas niewielki strumyczek, który płynie wzdłuż drogi do Biniątek. Na skrzyżowaniu idziemy dalej prosto, lekko wznoszącą się drogą asfaltową. Przechodzimy przez teren należący do Wspólnoty Wsi Siesławice, na którym znajdują się urządzenia rekreacyjne, z zadaszoną wiatą, miejscem do grillowania, z bieżnią, trawiastym boiskiem sportowym oraz WC.

Widoczne formy morfologiczne to spłaszczone gipsowe wierzchowiny, zbudowane z poziomo ułożonych warstw skalnych. Powierzchnia tych wierzchowin urozmaicona jest dolinkami i lejkami krasowymi, tzw. wertepami, oraz kopulastymi pagórkami. Dochodzimy do skrzyżowania z szosą Busko-Zdrój – Skorocice (3,0 km). Skręcamy w prawo, a po 50 m w lewo. Wchodzimy na wygodną, asfaltową drogę wiodącą wprost do Chotelka zwanego Zielonym.

Po obu stronach drogi to ciągnie się rezerwat Karabosy – osobliwość geologiczno-florystyczna i kulturowa. Na obszarze tym zaobserwować można unikalne w skali naszego kraju zjawiska krasu gipsowego. Działalność czynników atmosferycznych i wody spowodowały powstanie odsłonięć gipsowych, rynien, wyrw, zapadlisk oraz korytarzy podziemnych. Na terenie położonym na prawo od drogi znajdują się jaskinie i przecięty ścianą kamieniołomu klasyczny lejek krasowy, a w położonym na lewo – zalane wodą jaskinie i podziemne jeziorko.

Podążamy dalej na południe w stronę Chotelka Zielonego. Droga wznosi się lekko w górę, aż osiąga punkt kulminacyjny (3,4 km) z rozległym i pięknym widokiem na Dolinę Nidy, Garb Wodzisławski i Płaskowyż Proszowicki. Na południowy zachód widać kępę drzew, w których ukryte są domy Skorocic. Położony w dolinie rezerwat Skorocice jest stąd niewidoczny. Na północy horyzont zamyka Garb Pińczowski z widocznymi blokami mieszkalnymi Buska-Zdroju. Patrząc na południe, można zobaczyć jak na dłoni malowniczą sylwetkę drewnianego kościółka pw. św. Stanisława Biskupa, który stoi na szczycie wyniosłego gipsowego pagórka.

Dochodzimy do stromych kamiennych schodków, wiodących do kościoła z 1527 r. (4,0 km).

Schodzimy tymi samymi schodami (uwaga, są strome) i udajemy się w lewo na wschód asfaltową drogą. Mijamy metalowy krzyż z 1983 r. i za wysokimi świerkami skręcamy w lewo w asfaltową drogę. 50 m za ostatnim domem (5,2 km), skręcamy w prawo i idziemy wysypaną kamieniami dróżką, kierując się ku widocznej oczyszczalni ścieków. Droga lekko się wznosi. Nad nami przewody wysokiego napięcia, przed nami oczyszczalnia ścieków. Dochodzimy do niewielkiego strumyka. Pokonujemy kładkę i idziemy pomiędzy ogrodzeniem oczyszczalni a rzeczką, wśród drzew i krzewów. W miejscu, gdzie potok wpada do rzeczki Maskalis, przechodzimy kolejny mostek.

Maskalis swój bieg rozpoczyna na zachodnim skraju Buska-Zdroju, płynie na południe i wpada do Nidy obok wsi Stary Korczyn. Za mostkiem skręcamy w lewo, w górę Maskalisu i, idąc wzdłuż ogrodzenia, dochodzimy do głównej bramy oczyszczalni. Po prawej widać w oddali wyniosłe zabudowania szpitala dziecięcego „Górka”.

Idziemy dalej wzdłuż Maskalisu, równolegle do drogi Busko-Zdrój – Kraków. Widać już pierwsze zabudowania dzielnicy zdrojowej. Dochodzimy do ulicy Świętokrzyskiej. Pokonujemy ją ze szczególną ostrożnością! Po przejściu na drugą stronę wchodzimy na asfaltową drogę i dalej wzdłuż rzeczki. Po 70 m skręcamy w lewo, w stronę widocznego rzędu wysokich drzew. Przechodzimy obok budynku hospicjum i ogródków działkowych. Podziwiając rozległą panoramę Buska, osiągamy ulicę Rokosza. Skręcamy w prawo i dochodzimy do skrzyżowania z ulicą Lipową. Dalej idziemy obok lasku zwanego Małpim Gajem. Mijamy po prawej stronie pamiątkowy kamień poświęcony inż. Janowi Rokoszowi z tablicą wykutą przez artystę plastyka Leszka Kurzeję, wmontowaną z okazji 700-lecia Buska i 150-lecia Uzdrowiska.

Dochodzimy do zakrętu. Ulica Rokosza skręca w prawo i wiedzie do sanatoriów Włókniarz i Rafał. My skręcamy w lewo w aleję Kasztanową, w kierunku kortów tenisowych. Po kilkudziesięciu metrach skręcamy w prawo, przechodząc obok dwóch okazałych dębów szypułkowych. Pierwszy z nich został nazwany Ryszard na pamiątkę ostatniego prezydenta Polski na uchodźstwie (jego matka Jadwiga spoczywa na buskim cmentarzu parafialnym). Podziwiając klasycystyczny fronton sanatorium Marconi, dochodzimy do centrum Parku Zdrojowego. Mijamy drewnianą muszlę koncertową, następnie obok piętrowej restauracji widzimy malowniczą, neogotycką kaplicę zdrojową pw. św. Anny, która stoi na naturalnym wzniesieniu (8, 0 km).

Wycieczka szlakiem drewnianego budownictwa sakralnego dobiegła końca. Przeszliśmy ok. 8 km. Należy dodać, że drewniane kościoły i dzwonnice częściej na naszym terenie występują w miejscach o żyznych glebach i tam, gdzie brak kamieniołomów, a więc w powiecie kazimierskim oraz na Powiślu.